Waarom voelen we ons geremd als we iemand, een onbekende, een compliment willen geven, iets liefs willen zeggen of diegene ergens bij willen helpen. Hoe kan het dat we dan twijfelen, bezig zijn met hoe je overkomt, wat de ander daarvan vindt en of je dan niet de verkeerde indruk wekt, een verwachting creëert of juist bang bent dat het niet gewaardeerd wordt.
Zijn we niet gewoon vrij om complimenten te geven? Zachter te zijn voor elkaar. Zonder vervolg of verwachting. Daarna ga je weer je eigen weg, en misschien heb jij met jouw woorden de ander wel een geluksmomentje bezorgd!
Waarom vinden we het zo moeilijk om te ontvangen, een compliment aan te nemen, zonder vanuit automatisme direct een compliment terug te geven. Die dan toch onbewust misschien minder gemeend en puur is maar gestuurd wordt vanuit de onbewuste sociale verwachting iets terug te geven. Maar dit hoeft echt niet altijd!! We vinden het zo moeilijk om lieve woorden of hulp gewoon aan te nemen en het daarbij te laten.
Laat die geremdheid maar eens los, die gecreëerde verwachtingen van anderen, dat wat jij verzint in je hoofd waardoor je iets niet doet en kijk eens wat er dan gebeurd. Voel dat compliment en geef dat compliment! Wees zachter voor elkaar, dan maken we er samen een mooiere wereld van!
Comments